Ik maak even een sprong in de tijd.
Ja, ja, en die amalgaamvullingen dan? Noem het toeval, maar na het verwijderen ervan kreeg ik dagelijkse braakneigingen. Een jaar lang bijna constante misselijkheid. Erger dan voorheen. Zo erg, dat ik de deur niet meer uitkon. Ik zocht op internet en ontdekte dat het uitboren van die grijze dingen onder nauwkeurige voorzorgsmaatregelen moet gebeuren en dat bestaande klachten kunnen verergeren dankzij ingeademde kwikdampen. Maar misschien was het mijn weerstand. Ik zag eruit als een bleek wezentje met dikke wallen en donkere kringen onder de ogen.
Mijn contract werd niet verlengd en ik zag mezelf een geweldige baan verliezen. Evenals mijn zelfstandigheid, want zelf boodschappen doen lukte niet meer. Eerder had ik geproefd van vooruitgang en nu raakte ik alles opnieuw kwijt. Toen uitkeringsinstantie UWV me destijds had toegezegd dat de Wajong beschikbaar zou blijven als ik onverhoopt terug zou vallen, gaf me dat een veilig gevoel, maar ik wist zeker dat ik daar nooit gebruik van zou hoeven maken. Ik was zo ver gekomen. Dat zou niemand me afnemen. Ik had zelf aan de bel getrokken dat ik weer wilde proberen te gaan werken. Ik had er alles aan gedaan om het vol te houden, al moest ik daar veel voor inleveren. Ik nam mijn verantwoordelijkheid. Maar nu zag het er naar uit dat ik het UWV aan haar woord moest gaan houden.
Om te ontdekken dat dat woord niets waard zou blijken te zijn. Zodat ik hier zit. Met al mijn goede bedoelingen, mijn inzet, mijn wanhoop, mijn beperkte leven. En mijn snel slinkende bankrekening. Want door een foutje van eerder genoemde instantie zit ik zonder inkomen. Al was ik zelf ook dom. Om te vertrouwen op een rechtvaardige afwikkeling en na dat foutje niet meteen bijstand aan te vragen.
(Wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten