Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

Bij een orthomoleculair arts kwamen uit bloedonderzoek overgevoeligheden naar voren die aansluiten bij de bevindingen van de vroegere allergoloog. Bovendien bleek ik een Candida-infectie te hebben. Niet ernstig, maar wel zodanig dat er volgens de arts iets aan gedaan moest worden.

Aan de medicijnen en een dieet dan maar. Ik kreeg onder andere het advies zelf glutenvrij brood te gaan bakken dat ook geen suiker en gist bevat en in de winkel niet te vinden is. Gelukkig kreeg ik een goed recept. En toegegeven: het leek iets beter te gaan. Alleen werd ik te mager. De medicijnen kreeg ik niet doorgeslikt, zelfs drinken was nog steeds een probleem. En de wetenschap dat alleen een dieet niet voldoende was, verminderde mijn motivatie. Ik zag er ook niet goed uit.

Intussen kwamen mensen in mijn omgeving met suggesties. Zo werd mij een helderziende aangeraden die meteen zou kunnen vertellen wat ik mankeer. Ik ken de man, zelf ook niet helemaal gezond. Dank u, toch maar niet. Een collega kwam met een orthomoleculair, energetisch therapeut aanzetten. Die, als zij niet kan helpen, doorverwijst naar een reguliere arts. Zelf was de collega via haar van een ernstige kwaal verlost. "Ik zal erover denken," loog ik. Dat energetisch gedoe was tenslotte ook een kwestie van voelen en zien.

Toch hield het me bezig. Als ik nou gewoon eens één afspraak maakte? Er vanuit ging dat het niks zou worden. Stel, - de kans was natuurlijk klein - dat zij ergens mee zou komen waar ik niet aan gedacht had? Iets wat ik over het hoofd had gezien?
Ik pakte de telefoon. Nog onwetend wat me te wachten stond.

Foetsie

De terugval sloop er langzaam in. De vermoeidheid die ik 's middags ervaarde, nam toe en mijn lichaam herstelde zich na het werk niet meer. Uitgeput sleepte ik mezelf op kindertijden naar bed, maar ik stond 's morgens niet uitgerust op.
Mijn neus raakte chronisch verstopt, mijn keel zat vol slijm en ik kreeg slikproblemen. Vooral drinken werd een issue en het magische voedingssupplement wilde er ook niet meer in. Ik kon met bolle wangen minutenlang mooi mimieken, maar de kostbare capsule belandde steeds vaker in de gootsteen.

Intussen werd werken moeilijker, want ik was bijna constant misselijk. Duizelig. Grieperig. Hangerig. Ik kon het niet langer verbergen. Of negeren. De tien minuten durende fietstocht naar mijn werk werd een dagelijkse wereldreis. Onderweg kiekjes maken had geen zin; ik zag toch niet waar ik was.

Ik maakte een logische stap. En wel richting allergoloog. De vorige was met pensioen en ik belandde bij een jonge knorrepot die me nauwelijks aankeek. Er kwam geen lichamelijk onderzoek aan te pas, op wat bloedprikken en twee snelle huidtestjes na. De conclusie: niet allergisch. Nooit geweest ook. De allergie voor katten? Voor huisstofmijt? Voor bepaalde voedingsmiddelen? Er verscheen een ogenschijnlijk spottend glimlachje.
De uitgebreide onderzoeken van vroeger? De neusprovocatietesten? De blaastesten? De foto's? De echo's? Ach, dat waren tests van niets geweest. De verbetering destijds? Tja. Een veelbetekenende blik. Ik moest het allemaal gedroomd hebben. Of het me op z'n minst ingebeeld. En anders mezelf aangepraat. Geen allergieën dus. Overgevoeligheden dan? Ha. "Daar doen we niet aan."

Uien met tuiten

"Tja," zei een kennis toen ik destijds wonderbaarlijk was opgeknapt, "tja, als je in zo'n voedingssupplement gelóóft, dan werkt het waarschijnlijk ook."
Goed, als dat het was, dan was ik nog blij. Het ging om het resultaat en het resultaat was dat ik weer leefde. Maar het was niet mijn geloof in de capsules met zink, mangaan en de actieve vorm van vitamine B6 dat hiervoor gezorgd had. Ik had er juist sceptisch tegenover gestaan. Bovendien: als het aan mijn geloof had gelegen, had ik de gezondheid veel eerder hervonden. Jarenlang had ik geloofd dat de medicijnen van de huisarts me verder zouden helpen. Of de bezoekjes aan de diverse specialisten. De gesprekken met de psycholoog. De naalden van de acupuncturist. De korreltjes van de klassiek homeopaat. De handen van de haptonoom. Desnoods de watertjes van Jomanda.

Depyrrol, het betreffende voedingssupplement ter behandeling van HPU, deed duidelijk de truc. Ik leek wel een ui, die laag voor laag gepeld werd. De kern was de echte ik, die binnen zes maanden tevoorschijn kwam. Tegen die tijd waren de tranen ook gedroogd. In de beschimmelde schillen zaten mijn kwalen. Ik mieterde ze in de vuilnisbak. Niet geschikt bevonden voor de composthoop.

Acht jaar lang heb ik het afval redelijk kunnen scheiden. Maar nu ligt er al maanden iets te rotten. Het stinkt en toch kan ik de bron niet vinden. Het trucje werkt niet meer. Wat wèl, daar ga ik vanaf nu naar op zoek.

Het Wonder voorbij

Het is een vreemde gewaarwording om het ene moment ogenschijnlijk gezond te zijn en gevoelsmatig alles te kunnen en het andere moment een gevoel van grieperigheid te ervaren dat niet meer weg wil gaan. Dat alleen maar erger wordt. Dat vriendschap sluit met andere klachten. Zo verging het mij de eerste keer.
Vol goede moed stapte ik de medische mallemolen in, maar bleek al snel zinloze rondjes te draaien. Ik was dan ook goed duizelig. Vele artsen, psychotherapeuten, alternatieve genezers, kwakzalvers en jaren later vond ik een allergoloog die mij beter dan goed onderzocht. Ik nam afscheid van mijn twee bejaarde poezen, saneerde mijn woning, nam mijn medicijnen en hield me aan mijn dieet. Mijn leven werd weer leefbaar. De duizeligheid verdween.

Een belangrijke stap was gezet. Maar ik was er nog niet. De duizeligheid en grieperigheid hadden bondgenoten achtergelaten. Ik accepteerde nu iets gemakkelijker mijn klachten. Maar hield mijn ogen en oren open. Zo las ik verhalen van lotgenoten in het tijdschrift Medium van de ME-Stichting. En op een dag vond ik daarin een artikel over de (niet-erkende) stofwisselingsstoornis HPU. Herkenning. Informatie over een test.
Ik voelde dat ik hier iets mee moest. Een diep, innerlijk weten. Ik deed de test en op de dag van de uitslag vierde ik inwendig een feestje. Riep mezelf echter meteen weer tot de orde, want in de behandeling - het dagelijks slikken van een voedingssupplement - geloofde ik eigenlijk niet. Toch deed ik het. En het Wonder geschiedde.

Na twee maanden voelde ik verbetering. In de maanden daarna ging mijn gezondheid verder vooruit. Perfect werd het niet, maar ik zei mijn lidmaatschap van de ME-Stichting op. Het leven moest namelijk weer geleefd worden. Mijn lichaam werkte in ieder geval weer mee. De bondgenoten waren zo goed als uitgeroeid. Zo goed als, want ik heb het vermoeden dat er destijds een paar dwarsliggers zijn achtergebleven. Die al die tijd ongemerkt zielsverwante ziekmakers hebben gerekruteerd. En na acht jaar met een sterk leger zijn teruggekomen.

• ME/CVS-Stichting
• HPU-website

Als zand door mijn vingers

Mijn naam is Lente.
Ooit was ik ziek. Vijftien jaar lang. In het zestiende jaar werd ik onverwacht beter. Zo goed als. In ieder geval beter dan daarvoor. Veel beter. Dankbaar en blij huppelde ik door het leven. Acht jaar lang. Ik was gaan sporten, deed vrijwilligerswerk en rolde in een leuke baan. Ik volgde cursussen en stapte, enigszins laat, op een iets hogere trede van de maatschappelijke ladder. Trots op mezelf, dat was ik. Eindelijk was het lente in mijn leven.

Op weg naar de zomer ging het mis. Ik deed een stapje terug en overzag de situatie vol vertrouwen. Als ik dezelfde actie zou ondernemen als acht jaar geleden, kwam het allemaal goed. 
Het kwam niet goed. Een stormachtige herfst brak aan. Met maar heel af en toe een straaltje zon. Op dit moment regent het. Omdat ik op het punt sta mijn baan kwijt te raken. En ik met alle gezette stappen na maanden nog geen centimeter opgeschoten ben.

Lente is niet mijn echte naam. Ik wil echter niet als patiënt te boek staan. Een goede gezondheid wacht. Als ik die niet via het vroegere pad kan bereiken, zal ik nieuwe wegen moeten bewandelen. En me niets meer aantrekken van het feit dat alle vooruitgang als zand door mijn vingers is gegleden.