Als zand door mijn vingers

Mijn naam is Lente.
Ooit was ik ziek. Vijftien jaar lang. In het zestiende jaar werd ik onverwacht beter. Zo goed als. In ieder geval beter dan daarvoor. Veel beter. Dankbaar en blij huppelde ik door het leven. Acht jaar lang. Ik was gaan sporten, deed vrijwilligerswerk en rolde in een leuke baan. Ik volgde cursussen en stapte, enigszins laat, op een iets hogere trede van de maatschappelijke ladder. Trots op mezelf, dat was ik. Eindelijk was het lente in mijn leven.

Op weg naar de zomer ging het mis. Ik deed een stapje terug en overzag de situatie vol vertrouwen. Als ik dezelfde actie zou ondernemen als acht jaar geleden, kwam het allemaal goed. 
Het kwam niet goed. Een stormachtige herfst brak aan. Met maar heel af en toe een straaltje zon. Op dit moment regent het. Omdat ik op het punt sta mijn baan kwijt te raken. En ik met alle gezette stappen na maanden nog geen centimeter opgeschoten ben.

Lente is niet mijn echte naam. Ik wil echter niet als patiënt te boek staan. Een goede gezondheid wacht. Als ik die niet via het vroegere pad kan bereiken, zal ik nieuwe wegen moeten bewandelen. En me niets meer aantrekken van het feit dat alle vooruitgang als zand door mijn vingers is gegleden.