"Tja," zei een kennis toen ik destijds wonderbaarlijk was opgeknapt, "tja, als je in zo'n voedingssupplement gelóóft, dan werkt het waarschijnlijk ook."
Goed, als dat het was, dan was ik nog blij. Het ging om het resultaat en het resultaat was dat ik weer leefde. Maar het was niet mijn geloof in de capsules met zink, mangaan en de actieve vorm van vitamine B6 dat hiervoor gezorgd had. Ik had er juist sceptisch tegenover gestaan. Bovendien: als het aan mijn geloof had gelegen, had ik de gezondheid veel eerder hervonden. Jarenlang had ik geloofd dat de medicijnen van de huisarts me verder zouden helpen. Of de bezoekjes aan de diverse specialisten. De gesprekken met de psycholoog. De naalden van de acupuncturist. De korreltjes van de klassiek homeopaat. De handen van de haptonoom. Desnoods de watertjes van Jomanda.
Depyrrol, het betreffende voedingssupplement ter behandeling van HPU, deed duidelijk de truc. Ik leek wel een ui, die laag voor laag gepeld werd. De kern was de echte ik, die binnen zes maanden tevoorschijn kwam. Tegen die tijd waren de tranen ook gedroogd. In de beschimmelde schillen zaten mijn kwalen. Ik mieterde ze in de vuilnisbak. Niet geschikt bevonden voor de composthoop.
Acht jaar lang heb ik het afval redelijk kunnen scheiden. Maar nu ligt er al maanden iets te rotten. Het stinkt en toch kan ik de bron niet vinden. Het trucje werkt niet meer. Wat wèl, daar ga ik vanaf nu naar op zoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten