Vol goede moed stapte ik de medische mallemolen in, maar bleek al snel zinloze rondjes te draaien. Ik was dan ook goed duizelig. Vele artsen, psychotherapeuten, alternatieve genezers, kwakzalvers en jaren later vond ik een allergoloog die mij beter dan goed onderzocht. Ik nam afscheid van mijn twee bejaarde poezen, saneerde mijn woning, nam mijn medicijnen en hield me aan mijn dieet. Mijn leven werd weer leefbaar. De duizeligheid verdween.
Een belangrijke stap was gezet. Maar ik was er nog niet. De duizeligheid en grieperigheid hadden bondgenoten achtergelaten. Ik accepteerde nu iets gemakkelijker mijn klachten. Maar hield mijn ogen en oren open. Zo las ik verhalen van lotgenoten in het tijdschrift Medium van de ME-Stichting. En op een dag vond ik daarin een artikel over de (niet-erkende) stofwisselingsstoornis HPU. Herkenning. Informatie over een test.
Ik voelde dat ik hier iets mee moest. Een diep, innerlijk weten. Ik deed de test en op de dag van de uitslag vierde ik inwendig een feestje. Riep mezelf echter meteen weer tot de orde, want in de behandeling - het dagelijks slikken van een voedingssupplement - geloofde ik eigenlijk niet. Toch deed ik het. En het Wonder geschiedde.
Na twee maanden voelde ik verbetering. In de maanden daarna ging mijn gezondheid verder vooruit. Perfect werd het niet, maar ik zei mijn lidmaatschap van de ME-Stichting op. Het leven moest namelijk weer geleefd worden. Mijn lichaam werkte in ieder geval weer mee. De bondgenoten waren zo goed als uitgeroeid. Zo goed als, want ik heb het vermoeden dat er destijds een paar dwarsliggers zijn achtergebleven. Die al die tijd ongemerkt zielsverwante ziekmakers hebben gerekruteerd. En na acht jaar met een sterk leger zijn teruggekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten